ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΓΑΡΟΥΦΗ

ΔΙΨΑΣ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ;

Του Βασίλη Καπετάνιου

 

Ο παππούς στο υπόγειο κοιτούσε μια ζωγραφισμένη πέτρα , την βρήκε σε ένα από τα πολλά κουτιά των εν- μνημήσεων όπως έλεγε τα κουτιά με τα ενθύμια μια ζωής όταν άκουσε τα θυμωμένα μεταλλικά βήματα του εγγονού του. Ο Πετράν φορούσε μπότες που είχαν κομμάτια μέταλλου στην μύτη και στο τακούνι. Ο τρόπος που περπατούσε και ο μεταλλικός ήχος της βαριάς και γρήγορης εναλλαγής μύτη τακούνι σαν πολεμική ιαχή ακουγόταν.  Ούτε καλημέρα δεν είπε όταν μπήκε μέσα.

-Έτοιμος ήμουνα να τους πετάξω γραφεία και κομπιούτερ στο κεφάλι. Τους έχω πάει όλα τα χαρτιά αλλά ακόμα να βγει το χαρτί της απόσυρσης.

-Τελικά ο «Ζορό» βρήκε τον αργό θάνατο της γραφειοκρατίας για να καθυστερήσει το τέλειωμα του.  ( Μια παράξενη έκφραση μάλλον χαράς γράφτηκε στο πρόσωπο του παππού όταν απάντησε στον εγγονό του. )

Ο παππούς «Ζορό» αποκαλούσε το μικρό πράσινο αυτοκίνητο του που κράτησε  σχεδόν σαράντα χρονών το έδωσε στον εγγονό για απόσυρση αλλά τα χαρτιά καθυστερούσαν.

-Έλα πιάσε  ( και του πέταξε την ζωγραφισμένη πέτρα, ο Πέτρος διάβασε πάνω στην πέτρα, «αγάπα συγχώρα και προχώρα» ) .

-Παππού η πέτρα είναι καλή για το κεφάλι κάποιων αλλά το κείμενο δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει με αυτά που λέμε τώρα.

-Ο θυμός δεν είναι λύση, ο σοφός κινέζος στην τέχνη του πολέμου έγραφε αν στόχος είναι να πάρεις το κάστρο , δώσε και ένα δρόμο στον αντίπαλο να φύγει με αξιοπρέπεια , η εκδίκηση και απώλειες μπορεί να σου προκαλέσει και σε κίνδυνο να βάλει την επιτυχία σου. Πετράν αυτή την πέτρα την βρήκε και την έφτιαξε η θεία σου η Μαρία στου Γούναρη, πριν σαράντα ένα χρόνια τις πρώτες μέρες που αγόρασα τον «Ζορό».

-Στην οδό Γούναρη στο Άργος βρήκε αυτή την πέτρα;

- Όχι στον οικισμό Γούναρη, εκεί γεννήθηκε ο πατέρας μου ο Νίκος, να έλα να δεις ο προπάππος σου ο Νίκος και θεία σου η Μαρία έξω από την εκκλησία του Αγίου Ραφαήλ εκείνη την ημέρα που μάζεψε την πέτρα.

Ο παππούς δίνει την φωτογραφία στον εγγονό, αλλά το μάτι του Πέτρου πρόσεξε ότι κουτί ήταν γεμάτο από ενθύμια με τον «Ζορό», φωτογραφίες, παλιά μπρελόκ , μια εικόνα και ένα φυλακτό που είχε κρεμάσει η μάνα του παππού στο αμάξι. Ο Πετράν πήρε την φωτογραφία αλλά σκεφτόταν ότι ίσως καλύτερα που δεν «σκότωσε» σήμερα τον «Ζορό», μπορεί ο παππούς να του τον έδωσε με όλη του την καρδιά να τον αποσύρει για να τον βοηθήσει αλλά το μυαλό του παππού δεν ήταν έτοιμο να τον αποχωριστεί. Είχε δίκιο ο παππούς όταν έλεγε η καρδιά έχει λογική και το μυαλό συναίσθημα.

-Παππού από πού βγήκε το παρατσούκλι «Ζορό» στο αμάξι.

-Την πρώτη μέρα που το αγόρασα, το άφησα για λίγες ώρες έξω από το σπίτι, ένας «καλός» γείτονας πήγε στην πόρτα του συνοδηγού και με κλειδί και χάραξε ένα μεγάλο  Ζ. Η ζήλεια και ο φθόνος παιδάκι μου είπε η μάνα μου και σου είπα να το πας για αγιασμό πρώτα και πήγε να φέρει αγιασμό να του ρίξει.

-Καλά δεν τον πλάκωσες στο ξύλο;

-Όλοι ξέραμε ποιος είναι αλλά κανείς δεν τον έπιασε στα πράσα, από την άλλη μου έδωσε και την ιδέα και το έβγαλα «Ζορό».  Ο πατέρας μου στενοχωρήθηκε πολύ. Αύριο του λέω θα πάμε βόλτα όπου θέλεις και έτσι κάναμε εκείνη την πολύ ωραία βόλτα οι τρείς μας εγώ η θεία σου και ο προπάππους σου ο Νίκος στου Γούναρη.

-Παππού αν κεράσεις ένα κουβανέζικο λέω να επαναλάβουμε εμείς τώρα την ίδια βόλτα , τα βουνά είναι στην θέση τους και οι δρόμοι καλύτεροι από τότε.

Ήταν  πολύ αστεία η εικόνα να βλέπεις το μικρό πράσινο αυτοκίνητο να στρίβει στο μικρό γεφυράκι για να πάρει τον δρόμο για την Φρέγκαινα, από τα μπροστινά παράθυρα έβγαιναν σύννεφα καπνού από τα πούρα που κάπνιζαν ο οδηγός Πέτρος και ο συνοδηγός παππούς. Θα νόμιζε κανείς ότι ήταν η εξάτμιση μπροστά.

Παππούς και εγγονός έφτασαν στα απομεινάρια ενός οικισμού .

-Πετράν έτσι ήταν μια ηλιόλουστη μέρα όταν φτάσαμε με την μικρή Μαρία και τον παππού τον Νίκο και θυμάμαι σαν να ήταν χτες τις κουβέντες του.

-Α ρε Γούναρη, τον άκουσα να λέει λες και μιλούσε σε κανένα άνθρωπο αλλά μιλούσε στον εαυτό του, σε όσα έζησε εκεί. Θυμάμαι πήρε την μικρή Μαρία, την θεία σου κοντά του και της έδειχνε τις πέτρες .

-Να Μαράκι βλέπεις , εκεί σε εκείνο το βράχο καθόμουνα και φύλαγα τα πρόβατα όταν πέρασε ένα παιδί και μου είπε ότι η γερμανοί σκότωσαν τον πατέρα μου, έχασα το φώς μου έπεσα τούμπες τούμπες κάτω από τον βράχο.

-Τόσα και τόσα βάσανα έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος αλλά φαίνεται ότι η πρώτη πληγή που άνοιξε η δολοφονία του πατέρα του δεν έκλεισε ποτέ.

-Παππού που ήταν το σπίτι; ( Τον ρώτησε η Μαρία).

-Εκεί ( και της δείχνει αόριστα κάτι πέτρες που μόνο αυτός αναγνώριζε ).

-Έμεινες καιρό εκεί;

-Όχι μας το κάψανε στον εμφύλιο, όλο το σπίτι κάηκε αλλά μόνο μια εικόνα της Παναγίας σώθηκε σαν από θαύμα, να μας θυμίζει εκείνα τα χρόνια.

-Και γιατί σας κάψανε το σπίτι;

-Σού είπα εμφύλιος πόλεμος, ο αδελφός να σκοτώνει τον αδελφό , εγώ μικρό παιδάκι ήμουνα αλλά ο μεγάλος αδελφός μου  είχε μπλεχτεί με την μια ομάδα και ήρθε η άλλη ομάδα για αντίποινα και μας έκαψε το σπίτι. Εγώ δυο τάξεις πήγα στο σχολείο , αλλά πολλά με δίδαξε η ζωή που μου έδωσε ο Θεός. Αγάπα συγχώρα και προχώρα αυτό μου έμαθε η μάνα μου.

-Παππού γιατί το λες αυτό;

-Το μίσος δεν οδηγεί πουθενά Μαράκι , αγάπα συγχώρα και προχώρα. Όταν μας κάψανε εκείνα τα δύσκολα χρόνια το σπίτι μας φιλοξενούσαν συγγενείς σε ένα άλλο χωριό στην Χούνη. Μετά από καιρό στο χωριό οι οπαδοί της μιας παράταξης σέρνανε σαν το σκυλί ένα παλικάρι στην πλατεία του χωριού  . Ήταν άγρια τα χρόνια εκείνα , ούτε τα πιο άγρια ζώα δεν περιφέρουν το νεκρό ή το ηττημένο ζώο σαν τρόπαιο στις πλατείες για να κάνουν επίδειξη δύναμης  και να προκαλέσουν τον φόβο στους άλλους. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε νερό στα σπίτια,  η μάνα μου είχε βγει για να γεμίσει την στάμνα να το φέρει στο σπίτι που μας φιλοξενούσανε .Αυτοί που είχαν συλλάβει το παλικάρι, ξέρανε ότι οι δικοί του είχαν κάψει για αντίποινα το σπίτι μας και αρχίζουν να φωνάζουν στην μάνα μου.

-Έλα ρίχτου μια να λειώσεις  το κεφάλι του αυτοί σου κάψανε το σπίτι.

-Σταματά η μάνα μου και του ρίχνει μια ματιά , παντού αίματα , πρησμένο πρόσωπο από το ξύλο λίγα κομμάτια ρούχα να σκεπάζουν το σακατεμένο κορμί του, μέσα σε τέτοιο πόνο βρίσκει το βλέμμα του και ανταλλάσσουν ματιές.  Βλέπει την απελπισία του και την ζωή να έχει τελείως στεγνώσει μέσα του, όπως και η δική της.

-Ρίχτου θεια, σκότωσε τον αλήτη,  της φωνάζει κάποιος άλλος.

-Η στάμνα που κουβάλαγε η μάνα μου ήταν πολύ μεγάλη και βαριά,  με αργές κινήσεις την κατεβάζει από την πλάτη της, χωρίς να πάρει το βλέμμα της από το βλέμμα του παλικαριού. Αυτοί που τον είχαν συλλάβει σκέφτηκαν ότι η μάνα μου θα του έφερνε την στάμνα στο κεφάλι να τον σκοτώσει. Αλλά αντί να του την φέρει στο κεφάλι την αφήνει κάτω σκύβει και τον ρωτά ;

-Διψάς παιδάκι μου ;

-Διψάω θεια της απαντά !!!

-Του έγειρε την στάμνα και ήπιε με την ψυχή του , λίγα μέτρα πιο πέρα τον πήραν τον ανάκριναν όπως έκαναν εκείνη την εποχή και μετά τον σκότωσαν . Κατάλαβες Μαράκι τι μάθημα μου έδωσε η μάνα μου , αγάπα συγχώρα και προχώρα .

-Παππού πολύ ωραίο αυτό που είπες , θα το γράψω σε τούτη την πέτρα να το θυμάμαι ( του είπε η μικρή Μαρία).

-Κατάλαβες Πετράν , ο θυμός και η εκδίκηση δεν οδηγούν πουθενά , αν η γιαγιά εκείνη σκότωνε το νέο μέσα στο θυμό της για το άδικο κάψιμο του σπιτιού της όχι μόνο δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα αλλά θα φόρτωνε και με ενοχές την ψυχή της όλα τα υπόλοιπα χρόνια. Και έτσι από εκείνη την βόλτα με τον «Ζορό» έχει μείνει και τούτη η διακοσμητική πέτρα.  Πως το λέει και το τραγούδι «αγαπάω και αδιαφορώ»  άμα δεν δίνεις ενέργεια στον θυμό τότε κερδίζει η ζωή και η δημιουργία. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι δεν χάρηκαν την ζωή τους για ένα χαζό μίσος που μπορεί να κράτησε μια ολόκληρη ζωή σε φυλακή;

Όση ώρα μιλούσε ο παππούς,  ο Πέτρος κατάλαβε ότι ο «Ζορό» ήταν ένα  σημαντικό κομμάτι στην μνήμη του παππού αλλά ήταν μεγάλο να χωρέσει στην υπόγα των αναμνήσεων,  κατά βάθος δεν ήθελε να το αποσύρει .

-Παππού πόσο χρονών είναι ο «Ζορό»;

-Σαράντα ένα;

-Οδηγάς δεν οδηγάς ακόμα;

-Ναι γιατί ρωτάς;

-Λέω να μην τον αποσύρουμε να γραφτούμε στο σύλλογο «Αντίκα» να τον τσουλάμε που και που να καπνίζουμε και τα πουράκια μας.

-Α ρε Πετράν …. ( του είπε ο παππούς και τον αγκάλιασε) κλειστό γράμμα διαβάζεις. (Διακριτικά έβαλε στην μέσα τσέπη του γιλέκου του ένα φάκελο με 2000 ευρώ παραπάνω λεφτά και από το κέρδος της απόσυρσης) με έβγαλες από τα δύσκολα…. Και αν βάλει τις φωνές η γιαγιά σου,  να ξέρεις δική σου ήταν η ιδέα… να κρατήσουμε τον «Ζορό».

*Η ιστορία έχει φανταστικά στοιχεία αλλά στηρίχτηκε σε πραγματικά γεγονότα που διηγήθηκε  και λόγια που είπε ο πατέρας μου Νίκος στην εγγονή του Μαρία για τα πέτρινα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου βλέποντας πέτρες σημάδια από το καμένο πατρικό του σπίτι , όταν πήγαμε στην περιοχή Γούναρη την τελευταία μέρα του Απρίλη 2011 . Όσο για το παρατσούκλι Νικογαρούφης είναι συνδυασμός του δικού του ονόματος και της γιαγιάς Γαρυφαλλιάς που ξεδίψασε τον μελλοθάνατο.