ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ

Χαιρόμαστε να σας βλέπουμε, και να μαθαίνουμε νέα σας

Να είστε όλοι καλά 

Και να να μη ξεχνάτε τη Φρέγκαινα...από εδώ ξεκίνησαν όλα?

ΚΑΠΑΡΗ - ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΡΟΔΟ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ

Κάτω από το εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ στη Φρέγκαινα βγαίνει η κάπαρη και αυτόν τον καιρό είναι ανθισμένη και πανέμορφη

Και όποιος ξέρει να την κάνει τουρσί είναι ακόμη καλύτερη

Η ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ

Ιστορίες με την θεία Βάσω

Το σούπερ μάρκετ και η φωτογραφία.

Την θεία Βάσω αν και μένουμε πολύ κοντά τα τελευταία χρόνια την βλέπω όλο και πιο σπάνια, φορτωμένος με τα άγχη της εργασιακής καθημερινότητας δεν υπάρχει χρόνος πια για απλές χαλαρωτικές καλημέρες ή καλησπέρες. Το σπίτι της θείας Βάσως της θείας Ρίτσας και το δικό μας ήταν ένα ουσιαστικά , δεν υπήρχαν πόρτες και χωρίσματα, όλα τα παιδιά μπορούσαμε να παίξουμε να φάμε και να κοιμηθούμε σε όποιο από τα τρία σπίτια θέλαμε. Ιδιαίτερα τα καλοκαίρια δεν είχαμε αίσθηση ποιο είναι το πραγματικό μας σπίτι .Αυτές οι παραμυθένιες καταστάσεις συνέβαιναν πριν 35 -40  χρόνια όταν όλοι οι γείτονες είχαν ξεκλείδωτες πόρτες και τις Κυριακές 2-3 οικογένειες έτρωγαν μαζί. Την προηγούμενη Κυριακή  συνάντησα την θεία Βάσω  στην εκκλησία του Αι Γιάννη, ο γάμος της Μαρίας της γειτονοπούλας και του Ζαχαρία από την Κρήτη ήταν μια ευκαιρία για να ανταμώσει ολόκληρη η γειτονιά. Τον γαμπρό συνόδευε και ένα μουσικό συγκρότημα από την Κρήτη. Μόλις τέλειωσε το μυστήριο του γάμου  άκουσα να τραγουδάνε «αγρίμια και αγριμάκια μου» περιμένοντας την έξοδο του ζευγαριού.  Με την άκρη του ματιού μου αντιλαμβάνομαι την θεία στην  δυτική έξοδο της εκκλησίας. Το μυαλό κάνει αυτόματα τους συνειρμούς , η εικόνα του κρητικού λυράρη να παίζει με πάθος και το χαμόγελο της θείας που με καλούσε κοντά της έφεραν στο μυαλό την εικόνα του θείου Αλέκου, του μακαρίτη του άντρα της. Ο θείος πέρα από τις πολλές και διάφορες δουλειές που έκανε ήταν και ταλαντούχος μουσικός . Έπαιζε πολλά μουσικά όργανα και ήταν ιδιαίτερα φιλικός και ανεκτικός μαζί μας όταν ήμασταν παιδιά. Καθόμασταν με τις ώρες να τον ακούμε να κάνει πρόβες. Μια δική του πένα για μπουζούκι που μου έκανε δώρο  μετά από τόσα χρόνια την έχω ακόμα μέσα στο πορτοφόλι μου, ίσως αξιοποιηθεί μουσικά στο μέλλον.

Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι  17  Ιουλίου 1989  …… όταν άκουσα τα ουρλιαχτά της θείας .

-Βασιλάκη τρέξε ο θείος….τρέξε…

Δεν θυμάμαι πως έφτασα στον δεύτερο όροφο του σπιτιού της μέσα από το μικρό περιβόλι του πατρικού μας σπιτιού που ένωνε τα δυο σπίτια. Εκεί άφηνε τις τελευταίες του αναπνοές ο θείος. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες για τεχνητή αναπνοή και μαλάξεις στην καρδιά του, μαζί με την κυρία Σωσώ την γειτόνισσα,  είχε και αυτή ανέβει επάνω δεν τα καταφέραμε , έφυγε ο θείος. Πριν λίγα χρόνια ο θάνατος την είχε σταυρώσει ξανά την θεία Βάσω της είχε πάρει και τον Χρηστάκη το μικρό της γιό.

-Θείε να σε φιλήσω και να σε χαιρετήσω, δεν θα σε ξαναδώ, ( ήταν τα τελευταία του λόγια του μικρού Χρήστου  στον πατέρα μου έξω από το καφενείο του όταν έφευγε για την  τελευταία επίσκεψη στο νοσοκομείο). 

Αφού άκουσα για λίγα δευτερόλεπτα τον κρητικό λυράρη κατευθύνθηκα κοντά της αγκαλιές φιλιά για τον «εργασιακό μετανάστη» είπαμε αν  και μας χωρίζουν λίγα μέτρα είχε πολύ καιρό να με δει.

-Χαθήκαμε ρε Βασιλάκη ( μου είπε ).

-Πάλι καλά που γίνεται και κανένας γάμος και ανταμώνουμε θεία.

-Σε γάμους να ανταμώνουμε αλλού να μην ανταμώνουμε ( με την ματιά της κοίταξε για λίγο τον κρητικό λαουτιέρη που είχε ανεβάσει μουσικές στροφές) πιθανόν και αυτή να έφερνε στο νου της μνήμες από τις μουσικές του θείου Αλέκου.

Γύρω μας οι υπόλοιποι, στις διάφορες κουβέντες που έκαναν μιλούσαν και για τα έντονα οικονομικά προβλήματα που άρχισαν να γίνονται πλέον ορατά .  Η θεία παρακολουθούσε αλλά μάλλον δεν την τρόμαζαν τα οικονομικά μέτρα . Και πόσο μπορεί να τρομάξει ένας άνθρωπος που τον έχει γαζώσει ο θάνατος δυο φορές και έχει βγει μετανάστης στην Γερμανία χωρίς να ξέρει ούτε μια λέξη γερμανικά.  Ένα γερό κορμί όπως τόσα άλλα  να λειώνει για ένα μεροκάματο στα γερμανικά εργοστάσια για  να δένει το ατσάλινο όραμα της γερμανικής ανάπτυξης.

-Τελικά είμαστε υπό γερμανική κατοχή είπε κάποιος.

-Για να ευθυμήσω την ατμόσφαιρα της λέω θεία θυμάσαι τη ιστορία με το σούπερ μάρκετ στην Γερμανία;

-Πως δεν την θυμάμαι Βασιλάκη μου αλλά έχω και καινούργια με την  φωτογραφία μου για το ταξίδι μου.

-Για πες μου για το σούπερ  μάρκετ πρώτα.

-Εγώ παιδάκι μου έφυγα από την Φρέγκαινα που κατεβαίναμε με τα  μουλάρια και τα γαϊδούρια στο παζάρι του Άργους  για ψώνια  βρέθηκα στην Γερμανία με τον θείο σου τον Αλέκο χωρίς να ξέρω λέξη γερμανικά.  Η φτώχεια μας έσπρωξε στα γερμανικά εργοστάσια και  η  αγάπη που είχαμε ο ένας για τον άλλον μας κράτησε ζωντανούς. ( Μιλούσε για τον θειο και έλαμπαν τα μάτια της , ένας διαρκής έρωτας εν απουσία) Πάμε πρώτη φορά σε πολυκατάστημα εγώ δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα . Βλέπω μια άλλη γυναίκα παίρνει ένα καρότσι για ψώνια , παίρνω και εγώ και μπαίνω μέσα ακολουθώντας την.  Μπαίνω μέσα  και τα χάνω , ποτέ στην ζωή μου δεν ξαναδεί τόσα πράγματα , τόσα καλλυντικά τόσα προϊόντα ζαλίστηκα θόλωσα. Υπάλληλος δεν υπήρχε πουθενά , κοιτάω τι κάνουν οι άλλοι . Πήγαιναν στα ράφια και γέμιζαν τα καρότσια τους. Το ίδιο άρχισα να κάνω και εγώ , έβαζα , έβαζα σαν μου έφευγε η φτώχεια μου όταν έβαζα μέσα τα πράγματα. Βλέπω οι άλλοι πάνε προς την έξοδο , έβγαιναν έξω, προς  εκεί που ήταν παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα. Ξεκινάω και εγώ . Ξαφνικά θυμήθηκα  ότι είχα δει και δυο ωραίες μικρές ομπρέλες, με είχαν πιάσει τα κουβαρνταλίκια βλέπεις. Γυρίζω πίσω και βάζω και τις δυο ομπρέλες . Το καρότσι ήταν έτοιμο να σπάσει από το βάρος. Πήγαινα  προς την έξοδο, κάπου θα ήταν και ο υπάλληλος να κάνουμε τον λογαριασμό, εγώ δεν ήξερα παρά μόνο τον μπακάλη της γειτονιάς με το τεφτέρι και τους λογαριασμούς στο τεφτέρι και στην λαδόκολλα. Μπροστά πηγαίνανε κάποιοι άλλοι τους ακολουθούσα Μην στα πολυλογώ χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα έξω από το κατάστημα και  το καρότσι φορτωμένο πράγματα. Εκεί στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα με προλαβαίνει ο θείος σου ο Αλέκος.

-Μα καλά που τα βρήκες τα λεφτά και αγόρασες τόσα πράγματα …ούτε ένα μηνιάτικο δεν μας φτάνει!!!.

-Δεν τα αγόρασα …..δεν χρειάστηκε να πληρώσω….

-Είσαι με τα καλά σου θα μας πάνε φυλακή …

-Αλέκο μου δεν μου ζήτησε κανένας λεφτά εγώ πήγαινα όπως πήγαιναν και οι άλλοι ….  Και βρέθηκα εδώ. Και μην νομίζεις ότι θα τους λείψουν γεμάτα είναι τα κασόνια τους!!!!

-Μα καλά δεν σε είδαν στις κάμερες;

-Αλέκο μου εγώ δεν περπατούσα σαν κλέφτης , σου είπα κανονικά ήρθα εδώ όπως πηγαίνανε και οι άλλοι. Και αν πάμε πίσω τότε είναι που θα μπλέξουμε!!!

-Α ρε θεία , είδες που ή άγνοια είναι ωφέλιμη καμιά φορά για να επιβιώσουμε. Και δεν μου λες με την φωτογραφία τι έγινε;

- Ε να ξέρεις , πέρασαν τα χρόνια  σκέφτηκα ότι σε λίγο καιρό θα πάω να συναντήσω τον Αλέκο μου. (Το χαμόγελο της έδειχνε ότι δεν είχε κανένα φόβο για τον θάνατο, με τον οποίο θα έκανε σε κάποια στιγμή και την τελευταία συναλλαγή μαζί του. Δεν ήταν παρά ένα εισιτήριο για την άλλη ζωή να ξαναβρεί τον άντρα της).

-Και η φωτογραφία που κολλάει;

-Ετοιμάζω τα πράγματα μου για την τελευταία μου κατοικία. Και θέλω να έχω και μια καλή φωτογραφία . Μην ψάχνουν οι κόρες μου τελευταία  στιγμή να βρουν τι θα μου βάλουν. ( Η Χριστίνα η κόρη της, την κοιτάζει αυστηρά αλλά η θεία δεν πτοείται συνεχίζει ακάθεκτη την ιστορία της). Διαλέγω δυο μια που είμαι νέα και μια που είμαι όπως είμαι τώρα. Πάω στον φωτογράφο για να κάνω αντίγραφα. Εκεί ήταν και μια γνωστή μου με το μάτι πιάνει τις φωτογραφίες.

 -Τι  θέλεις Βάσω τις φωτογραφίες; (Με ρωτά).

-Για τον τάφο μου της λέω αλλά της άλλης δεν της κόβεται η φόρα.

-Και ποια θα βάλεις με ρωτά;

-Αυτή που είμαι νέα .

-Δεν είσαι καλά , (μου λέει) θα βάλεις αυτή που είσαι μεγάλη…

-Είχε και άποψη η κουτσομπόλα λες και ήταν δικός της ο τάφος . Τι λες μωρή της λέω να βάλω αυτή μου είμαι χούφταλο και να μην γνωρίσει ο Αλέκος μου και να με κυνηγήσει. Όταν με άφησε ήμουνα τρυφεράδι έτσι θα του πάω.

-Γέλασα πολύ δυνατά ευτυχώς τα δυνατά μου γέλια καλύφθηκαν από τα παθιασμένα  παιξίματα του λαούτο της λύρας και τα παλαμάκια του κόσμου , ο  Ζαχαρίας και η Μαρία έκαναν την πρώτη τους έξοδο ως ανδρόγυνο ενώπιον θεού και ανθρώπων .

-Να μας ζήσουν τα παιδιά φώναξε η θεία και έλαμπε το πρόσωπο της .

*Σε ένα βιβλίο του ο Γιώργος Χειμωνάς γράφει , το να αγαπάς έναν άνθρωπο τον κάνει ένδοξο και αυτή είναι η μοναδική δόξα που θα γνωρίσει σε όλη του την ζωή .

Το νέο λαμπερό ζευγάρι που έβγαινε μέσα από την εκκλησία μόλις ξεκίναγε την

δια-προσωπική του ένδοξη πορεία. Αλλά ήταν εντυπωσιακή και  η ένδοξη πορεία του θείου Αλέκου. Μπορεί να ήταν απών αλλά η αγάπη της γυναίκας του τον έκανε ένδοξο και μεταφυσικά  παρών να παίζει τις μουσικές του και αυτός μέσα στην χαρά του γάμου. Αυτή η ένδοξη αγάπη,  παρά τα πολλά χτυπήματα της ζωής έδινε και δίνει δύναμη στην θεία να θεωρεί απλή βόλτα το πέρασμα του Αχέροντα ποταμού. Μια ευκαιρία  να συναντήσει τον Αλέκο της αρκεί να έχει  το κατάλληλο σινιάλο να την αναγνωρίσει μια φωτογραφία που να την δείχνει όπως την άφησε….. τρυφεράδι.

Του Βασίλη Καπετάνιου